تانگو

جلسه دومی که آزشیمی داشتیم یادم نمیره . بگذارید به دبیر آزشیمی بگم هدیه تهرانی آخه سخته هربار گفتن منسبش.مرسی که اجازه دادید. خلاصه جلسه دوم بود و باز نشسته بود وبه ماها نگاه می کرد. خب انتظار زیادی هم بود که ماها بتوانیم سر جاهامون آرام بشینیم و هیچ کاری نکنیم. البته فکر کنم خودش هم منتظر گرفتن آتو گرفتن بود که از این بیکاری در بیاد. و این آتو را بلاخره پریسا با خندیدنش که آخر هم نفهمیدیم سر چی بود دستش داد. اون هم بلند شد و یه نگاه به پریسا انداخت و گفت بلند شو برو بیرون. پریسا هم با لحن تندی گفت نمی خوام نمی رم و سر جایش نشست. هدیه تهرانی باز جمله اش را تکرار کرد اما پریسا اصلاً اهمیت نداد و رویش کرده بود به سمت پنجره و بیرون را نگاه می کرد. چشم همه به هدیه تهرانی بود که ببینیم چه می کند. آمد جلوتر و گفت ببین من از معلمها نیستم که بیام دستتو بگیرم و باهات تانگو برقصم و بفرستمت بیرون بلند شو با زبون خوش برو بیرون. تمام این جمله ها را با انجام حرکات موزون متناسب با اون انجام داد . چند قدم متناسب به سمت جلو و گرفتن دست فرضی و یک چرخش روی نوک پا. ما همه هاج و واج نگاهش می کردیم. باورمان نمی شد که اون سر کلاس ما رقصیده بود. شاید همین اتفاق بود که باعث شد بعدها وقتی دبیرم شد دیگه ازش نترسم. فهمیدیم که خانم معلم هم شناگر قابلیه ، آب نمیبینه.

البته ناگفته نماند اون همیشه یکی از معلمهای مورد علاقه من بوده و من هم از شاگردهای مورد علاقه اش بودم!!!! بعداً متوجه میشید. خلاصه پریسا از جایش با چنان کرشمه و قر و قمیچی بلند شد که باعث شد چهره هدیه تهرانی برافروخته بشه و وقتی پریسا موقع بیرون رفتن تمام دفتر کتابهای دوتا میز اول کلاس را ریخت روی زمین و رفت بیشتر هم شد. وقتی پریسا رفت انگار هیچ اتفاقی نیفتاده نشست سر جاشو و گفت جمعشون کنید و باز به ماها خیره ولی دیگه هیچ کس تا آخر زنگ گاف نداد. وقتی زنگ خورد کلاس از خنده منفجر شد و پریسا برگشت و مثل یک رئیس جمهور موفق ازش با هورا و تشویق پذیرایی کردیم. حالا که فکرش را می کنم می بینم واسه هدیه تهرانی هم این مسئله جنبه شوخی داشت وگرنه سر و کله ناظمها حتماً پیدا می شد.